Vandaag was een keiharde dag in de zon. Sophie en ik zitten allebei op een nieuw project, we hebben de French School even gelaten voor wat het was, ze zijn bezig met metalen kooien te maken die ze dan in de grote putten zullen zetten. Het nieuwe project is Cesara's house, een familie die een keukentje heeft en een leef- en slaapruimte, maar allemaal heel krakkemikkig gebouwd met bamboe en zo. We bouwen een extra kamer, we hebben enkel de betonnen vloer die er nog lag. Vandaag moesten we door het beton
geraken omdat er zes putten moeten worden gegraven en ook vier loopgraven tussen de putten. Daar gieten we dan later beton in en metalen kooien om het huis te beschermen tegen een eventuele aardbeving. We moesten vandaag door het beton zien te geraken met drilboor en houweel, en zodra de laag beton eraf was, heb ik heel de dag in die put zitten graven met houweel en schop, en het gaat zo traag vooruit, je klopt erop los, maar alles is steen, soms keien van wel twintig kilo die je moet proberen los te wrikken. De ondergrond is dus allemaal steen, wat het heel lastig maakt om putten te graven... Ik mis de Belgische grond vol wormen, hier is geen leven onder de grond.. Ik wil wel op het project blijven, ik wil de vooruitgang van een huis
wel zien, misschien wel tot het einde, dat zou magnifiek zijn.. Het is alleszins nog een hele week hetzelfde, graven met shop en kappen met houweel, tot je blaren openspringen, misschien zelfs volgende week ook nog een deel. Eens dat gedaan is, zullen we meer vooruitgang zien.
Gisteren zijn we naar een verlaten strand geweest, we zaten met 30 in een busje waar normaal 15 man in kan, en we reden drie kwartier door de woestijn om uiteindelijk een strand te zienmet kliffen en rotsen. We zijn daar ook met een paar mensen gaan wandelen en kwamen plots bij een oude mijnschacht van wel 20 meter diep, heel gevaarlijk en indrukwekkend. Ik heb ook enkele dode zeeleeuwen gezien, blijkbaar schieten de vissers ze dood omdat ze hun visnetten kapotmaken. Ik stond vlak naast zo'n immens kadaver en had het niet eens gezien. Nogal zot..
Later die middag hebben we ook een school dolfijnen gezien, dat was magnifiek. Het dagje uit was welkom en heel erg leuk. Nu kunnen we er weer volledig tegenaan.
Pisco is een vreemde stad met een vreemde mentaliteit, of misschien net niet zo vreemd tegenwoordig.. Vandaag zat ik op weg naar huis te praten met de taxichauffeur en hij vroeg ons waarom we naar Pisco waren gekomen. Ik antwoordde dat we iets nuttigs wilden doen en wilden helpen waar we konden. Hij vond het schitterend en zei toen dat een Peruviaan nooit een andere Peruviaan zal helpen, het is hier elk voor zich zei hij. De mentaliteit van bij ons is hier dus nie zo anders.. Het is een dubbel gevoel, sommige mensen zijn zo vriendelijk, weten waarom we hier zijn en noemen ons engelen. Anderen kijken vreemd en sommige mensen die we helpen, vinden het ongelooflijk vanzelfsprekend wat we doen en tonen niet zoveel dankbaarheid. Niet dat we dat zoveel moeten horen, maar het geeft een raar gevoel, van sommige mensen weet je niet of ze het wel apprecieren en anderen zijn dan weer wel heel dankbaar.
Gisteren zijn we pizza gaan eten en op weg naar de pizzeria babbelde ik met een vrijwilligster die hier vroeger al een tijdje was geweest en nu terug was voor enkele weken. Ze vertelde me dat sommige wegen nu pas hersteld worden net omdat het verkiezingen zijn. Het is nu al meer dan drie jaar geleden dat de aardbeving de stad heeft verwoest en bijna alle wegen liggen er heel slecht bij. Het is zot hoe je je soms moet vasthouden als je in een tuktuk zit en als je eieren meebrengt van de markt om te koken voor iedereen 's avonds of om voor het ontbijt te zorgen, dan is het een hele prestatie als je alle eieren veilig hebt thuisgebracht.. De wegen worden dus gewoon nu pas hersteld omdat de mensen zouden weten 'dat voor hen gezorgd wordt' en zodat die bepaalde kandidaat zou verkozen worden. Vreselijk vind ik dat...
geraken omdat er zes putten moeten worden gegraven en ook vier loopgraven tussen de putten. Daar gieten we dan later beton in en metalen kooien om het huis te beschermen tegen een eventuele aardbeving. We moesten vandaag door het beton zien te geraken met drilboor en houweel, en zodra de laag beton eraf was, heb ik heel de dag in die put zitten graven met houweel en schop, en het gaat zo traag vooruit, je klopt erop los, maar alles is steen, soms keien van wel twintig kilo die je moet proberen los te wrikken. De ondergrond is dus allemaal steen, wat het heel lastig maakt om putten te graven... Ik mis de Belgische grond vol wormen, hier is geen leven onder de grond.. Ik wil wel op het project blijven, ik wil de vooruitgang van een huis
wel zien, misschien wel tot het einde, dat zou magnifiek zijn.. Het is alleszins nog een hele week hetzelfde, graven met shop en kappen met houweel, tot je blaren openspringen, misschien zelfs volgende week ook nog een deel. Eens dat gedaan is, zullen we meer vooruitgang zien.
Gisteren zijn we naar een verlaten strand geweest, we zaten met 30 in een busje waar normaal 15 man in kan, en we reden drie kwartier door de woestijn om uiteindelijk een strand te zienmet kliffen en rotsen. We zijn daar ook met een paar mensen gaan wandelen en kwamen plots bij een oude mijnschacht van wel 20 meter diep, heel gevaarlijk en indrukwekkend. Ik heb ook enkele dode zeeleeuwen gezien, blijkbaar schieten de vissers ze dood omdat ze hun visnetten kapotmaken. Ik stond vlak naast zo'n immens kadaver en had het niet eens gezien. Nogal zot..
Later die middag hebben we ook een school dolfijnen gezien, dat was magnifiek. Het dagje uit was welkom en heel erg leuk. Nu kunnen we er weer volledig tegenaan.
Pisco is een vreemde stad met een vreemde mentaliteit, of misschien net niet zo vreemd tegenwoordig.. Vandaag zat ik op weg naar huis te praten met de taxichauffeur en hij vroeg ons waarom we naar Pisco waren gekomen. Ik antwoordde dat we iets nuttigs wilden doen en wilden helpen waar we konden. Hij vond het schitterend en zei toen dat een Peruviaan nooit een andere Peruviaan zal helpen, het is hier elk voor zich zei hij. De mentaliteit van bij ons is hier dus nie zo anders.. Het is een dubbel gevoel, sommige mensen zijn zo vriendelijk, weten waarom we hier zijn en noemen ons engelen. Anderen kijken vreemd en sommige mensen die we helpen, vinden het ongelooflijk vanzelfsprekend wat we doen en tonen niet zoveel dankbaarheid. Niet dat we dat zoveel moeten horen, maar het geeft een raar gevoel, van sommige mensen weet je niet of ze het wel apprecieren en anderen zijn dan weer wel heel dankbaar.
Gisteren zijn we pizza gaan eten en op weg naar de pizzeria babbelde ik met een vrijwilligster die hier vroeger al een tijdje was geweest en nu terug was voor enkele weken. Ze vertelde me dat sommige wegen nu pas hersteld worden net omdat het verkiezingen zijn. Het is nu al meer dan drie jaar geleden dat de aardbeving de stad heeft verwoest en bijna alle wegen liggen er heel slecht bij. Het is zot hoe je je soms moet vasthouden als je in een tuktuk zit en als je eieren meebrengt van de markt om te koken voor iedereen 's avonds of om voor het ontbijt te zorgen, dan is het een hele prestatie als je alle eieren veilig hebt thuisgebracht.. De wegen worden dus gewoon nu pas hersteld omdat de mensen zouden weten 'dat voor hen gezorgd wordt' en zodat die bepaalde kandidaat zou verkozen worden. Vreselijk vind ik dat...
Om te eindigen met een goeie noot: Soph heeft net heerlijke chocomelk ontdekt, 'lekkerder dan thuis'!!
Dikke zoen
Elisa
