zand

Lieve lezers

zand in mijn ogen in mijn neus in mijn oren en tussen mijn tenen. Heb nochtans daarnet gedoucht..
Dit weekend zijn we naar Huacachina getrokken met een 40-tal vrijwilligers. Huacachina is een natuurlijke oase in de woestijn op een uurtje van Pisco en is vooral bekend omdat je er kunt sandboarden. Het sandboarden op zich was machtig, hoewel het veel toffer was om kop eerst op je buik naar beneden te "sleeën" en tegen elkaar te racen. Sandboarden is te vergelijken met snowboarden, behalve dat je bijna geen controle hebt en dus niet echt bochtjes kan maken en dat de wax onder je plank snel op is, waardoor je op een bepaald moment gewoon plots stopt en van je plank vliegt. Huacachina is de eerste toeristische bestemming die we gedaan hebben in Peru en vond ik een beetje teleurstellend. Torenhoge prijzen (toegegeven, we zijn niets meer gewend met kip, rijst en een soepje als voorgerecht in Pisco aan 1,5 euro), een massa aan gringos ( na 3 weken in pisco voelen we ons geen toerist en behandelen de peruvianen waar we mee werken ons ook niet zo) en in feite gewoon een zat gedoe in de hostel..In't terugkeren zijn we even binengegaan in een megamoderne mall in Ica. zot contrast met de markt in Pisco..we zagen een gezin met klein meisje en oma aan een roltrap staan. Het was duidelijk dat ze nog nooit zoiets hadden gezien. Ze waren voorzichtig aan het aftasten of ze er wel op zouden gaan, keken nog eens rond of er zeker geen trap in de buurt was. Het meisje sprong er als eerste op en de mama slaakte een gilletje. De papa is er dan achteraan gesprongen (letterlijk springen) om zijn dochter te helpen. De mama en de oma hebben dan maar beslist om op de begane grond te blijven. contrasten contrasten..
Hier in Pisco gaat de bouw van Juanita's huis vlotjes vooruit. De fundamenten zijn gegraven (we hebben er een week over gedaan) en de steunpilaren zijn in elkaar gestoken. morgen beginnen we met beton te gieten. Hopelijk kunnen we volgende week beginnen bakstenen leggen. Het zwaarste werk zit er al op..
Juanita is een vrouwtje van een jaar of 70. Ze heeft 10 kinderen en een 30-tal kleinkinderen en iedereen loopt constant binnen en buiten. De eerste weekwas het moelijk om contact te leggen, maar stilletjes aan komen ze wat losser en gastvrijer. naar het einde van vorige week toe kregen we bananen en appelsienen en water en inca cola en vertelden ze honderd uit over de aardbeving en over hun families. Eén van Juanita's kleindochters was vrijdag hoogzwanger en begon zelfs weeën te krijgen terwijl we aan het werken waren.  Het meisje was18, getrouwd en zwanger van haar eerste kindje. Hilariteit en koppeling alom bij de familie toen 1 van onze vrouwelijke vrijwilligers van 30 jaar nog geen kind bleek te hebben. Ik moest er ook maar vlug aan beginnen, vonden ze..en dat was voor ze wisten dat ik 24 ben en nog dachten dat ik 15 was..De kleindochter stond dus op springen en had echt al pijn, maar toch stelden ze het zo lang mogelijk uit om naar het ziekenhuis te gaan. Waarschijnlijk omdat de kraamafdeling een onderbemande tent is waar de vrouwen amper de medische aandacht krijgen die ze nodig hebben. Ondertussen is het kindje geboren. Het is een meisje dat voorlopig geen naam heeft. Veel kans dat het een belgische naam krijgt ( met een spaanse draai aan), want ze wilde haar vrijdag graag noemen naar één van ons.
Frances, de straathond die alle vrijwilligers beschermt wanneer we de straat oversteken en racistisch is tegenover alle te dicht naderende peruvianen, komt net binnen in het internetcafé om te checken of alles goed is. Tijd om te gaan..xx