fuerte las palmas!

Dag vrienden!

We zitten langer dan een maand in Pisco en het begint een beetje als thuis aan te voelen. Toen we hier vier weken geleden aankwamen zagen we een lelijke, kapotte stad, waar moeilijk de schoonheid van kon worden ingezien. Als je hier een tijdje zit, begin je bepaalde dingen te zien die alles toch dat ietsje mooier maken: mensen die dankbaarheid tonen, mogelijkheden om iets kleins een beetje beter te maken, kinderen die je herkennen in de straat en naar je toelopen,...
Deze laatste week in Pisco was intens.
Elisa vertelde al over het project waar we aan zijn begonnen in El Molino. El Molino is een wijk buiten Pisco waar mensen heen gevlucht zijn na de aarbeving en waar de mensen in krotten wonen zonder vloer, waardoor de kinderen hun hele leven in het stof doorbrengen. Het plan is daar een schoolgebouwtje bij te bouwen om meer ruimte te creëren voor de kinderen die er zitten en naast de school een speelplein/groene zone/picknicktafels met schaduw voor de ouders aan te leggen. Voor we kunnen beginnen beton gieten voor het schooltje, is het belangrijk dat we de goedkeuring krijgen van bepaalde mensen in de gemeente. Daarom ben ik dinsdag samen met drie andere vrijwilligers naar een gemeentevergadering geweest om ons plan voor te leggen en te horen wat de gemeente zelf wil voor El Molino. Het is niet simpel om hier goedkeuring voor iets te krijgen, want El Molino is een wijk die bestaat uit 12 associaciones (hele wijken die samen van Pisco naar El Molino zijn getrokken op zoek naar land en in El Molino weer ongeveer in dezelfde wijken zijn gaan wonen). Elke asociación heeft een vertegenwoordiger en boven die vertegenwoordigers staat señor Cartagena, de president van El Molino. Er zijn onderlinge spanningen tussen bepaalde regio´s, wat alles alleen maar moeilijker maakt. De vergadering was een belevenis op zich. Super om zoiets te mogen meemaken.. We zijn overeengekomen met de vertegenwoordigers dat zij de zakken cement betalen en wij  al de rest. Het was fantastisch om te zien hoe enthousiast de mensen waren om met ons mee te werken..
Omdat we zoveel mogelijk met de bewoners van El Molino willen praten om hun mening te horen over wat zij willen zien in de wijk en om af te tasten wat ze eventueel van ons plan vinden, hebben we donderdag meegewerkt aan de Free Wood Day in El Molino. PSF werkt nauw samen met Aceras Arequipa, een fabriek die ons gratis hout en soms staal geeft voor onze projecten. Met dat gratis hout gaan we dan naar de regio's die het het meest nodig hebben. De free wood day in El Molino was zot.. Er stond een gigantische rij mensen (500-tal) op de plaza aan te schuiven, sommigen al van 's morgens vroeg. We hadden genoeg hout om 85 families te voorzien van 5 stukken hout elk, wat dus betekent dat meer dan de helft geen hout kreeg. Hoewel we binnen een week terugkeren om ook die families te helpen, werd het voor sommige mensen te veel. Op een bepaald moment was er een immense discussie ontstaan tussen een 50-tal mensen en werden mensen kwaad omdat anderen voorstaken etc..Eén vrouw sloeg zelfs een andere vrouw een blauw oog. Gelukkig lukte het na een tijdje om iedereen wat te kalmeren en hielpen we mensen hout naar hun huis dragen (ik mag nu met de PSF camion rijden, beresjiek!, dit geheel terzijde). Het was een perfecte manier om mensen aan te spreken over 'het plan' en de gemeenschap beter te leren kennen. We hoorden verhalen over kinderen die niet over straat durven lopen, over vrouwen van 16 met 3 kinderen, over extreme armoede. Toch merk je dat de mensen hier hoop hebben voor de toekomst en dat ze superenthousiast zijn voor een plaats waar hun kinderen kunnen spelen. Overal kregen we kussen en knuffels en fruit. Hallucinant hoe mensen zo content kunnen zijn met 5 miezerige stukken hout. Het is een andere wereld hier..

Nog één verhaal..zo veel te vertellen deze week!
Gisterenavond waren we uitgenodigd op de 18e verjaardag van de broer van Ides, een vriendin van een paar vrijwilligers hier. Ides is een vrouw van 23 met twee kindjes die gekookt heeft voor Sam en Christina terwijl zij enkele maanden geleden werkten aan Super Fun Town ( een basketbalplein/voetbalplein).
Ze had ons gezegd om om 22u op de plaza te staan. Daar werden we opgewacht door haar man en naar een huis gebracht. Stel jullie het volgende voor: een typisch Peruviaans huis op een heuvel (gevlochten bamboe met plastiek over), we komen binnen en er staan langs alle muren witte stoelen. Vanachter in de kamer staat een fake bruidstaart met een plastieken jongetje in kostuum op en een grote 18. Daarnaast twee kitscherige grote fonteinen. In de hoek van de kamer een ingehuurden DJ die latinobeats de lucht inzwiert die ongeveer 10 keer hoger liggen dan de Europese geluidsnormen. Elisa, sam, christina, alex en ik zaten daar 2 uur alleen, want het is blijkbaar niet cool om er al om 22u te zijn. Om middernacht kwam de familie (en vrienden?) toe en begon de ceremonie, want dat is het toch wel een beetje. Eerst gaf iedereen een speech. 18 worden is in Peru blijkbaar een beetje afscheid nemen van je jeugd. Daarna moest elke meisje in de kamer ongeveer een halve minuut dansen met de birthdayboy en werd er van iedereen een foto genomen. Daarna moesten de meisjes naar voor gaan en in een cirkel staan. De jarige werd geblinddoekt en moest rond zijn as draaien en aan de handen van de meisjes voelen. De handen van Christina stonden hem aan en hij schoof een ring over haar vinger, waarna ze samen moesten dansen. Rond 2 uur kregen we Carapulcra (spaghetti met patatten) en daarna zijn we vertrokken.
Een interessante, maar eerlijk gezegd vreemde vreemde vreemde avond..