Enkele weken in Pisco, meer heb je niet nodig.
Iedereen maakt hetzelfde proces mee.
En het is nodig, het is goed, zo moet het zijn.
Eerst word je bij de keel gegrepen, door Pisco en wat ooit huizen en straten waren. Een beangstigend gevoel overheerst en je hart staat even stil. Je gelooft niet wat je ziet. Je kent de beelden wel van op tv en in de kranten, maar plots sta je er middenin. Je kwam met een doel voor ogen, maar diezelfde ogen worden vochtig van het leed en de onrechtvaardigheid die ze te zien krijgen.
Mensen leven met hopen op elkaar in huizen van plastiek, bamboe, golfplaten. Straten zijn geen straten meer, maar aardewegen vol putten, en grote hopen vuilnis hinderen het verkeer, want waar moeten we ons vuilnis anders dumpen? De regering laat ons in de steek, dan zoeken we zelf wel een oplossing en liefst via de gemakkelijkste weg, want we hebben het zo al moeilijk genoeg om te overleven.
Verkiezingen, ja, die zijn er wel, maar de dag erna wordt de pas verkozen burgemeester afgezet wegens corruptie en wordt de stad nog steeds niet bestuurd of geholpen.
Hier geldt het recht van de sterkste en kan veiligheid niet worden gegarandeerd. Hier moet je 's avonds niet alleen de straat op, hier zijn de mensen bij een lichte schok (zoals twee dagen geleden) bang voor een aardbeving, want de aardbeving van 15 augustus 2007 zit nog heel vers in het geheugen. Toen stierven meer dan 500 mensen en verloren duizenden mensen het dak boven hun hoofd en meestal hun hele hebben en houwen.
Waarom komt een mens dan naar hier, deze gevaarlijke plaats waar niets anders te zien is dan puin, resten van wat ooit huizen waren en massa's en massa's straathonden die leven van wat ze ook maar vinden..
Omdat Pisco en haar inwoners je langzaam maar zeker niet meer bij de keel grijpen, maar je hart veroveren, omdat mensen dankbaar zijn voor de hulp die ze krijgen, hoe klein die ook is. Omdat de kinderen je doen smelten met hun nieuwsgierigheid en affectie, omdat Pisco Sin Fronteras een organisatie is die prachtig werk levert en je een thuis en een familie biedt in een godvergeten gat als Pisco.
Er is niets moois aan Pisco als je hier toekomt, Pisco is a shithole, zoals ze het dikwijls in PSF zeggen. It hits you right in the face, but at the same time it conquers your heart. Pisco heeft alvast mijn hart veroverd.
Een update over het project in El Molino volgt dit weekend.
Liefs
Elisa
xx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten