woensdag 17 november 2010

Afscheid is nabij..

Een parasiet heeft mijn maag ingepalmd waardoor ik enkele dagen geen honger had en het minste eten me misselijk maakte tot vandaag. Geen honger, ik? Pisco is een stad apart.. Wat je aanvankelijk onmogelijk acht, wordt hier mogelijk. Natuurlijk bedoel ik dit vooral op een positieve manier. Zoals vrienden maken van over de hele wereld op 1 plaats, je thuis voelen in een verwoeste stad waarvan je dacht dat je je er nooit in zou kunnen thuis voelen, jezelf tegenkomen, samen werken en leven met 100 vrijwilligers, elke dag verwonderd zijn, tientallen verschillende gevoelens in je lichaam voelen tintelen door wat je hier meemaakt.

Na iets meer dan twee maanden wordt het tijd om verder te gaan. All good things come to an end and sometimes you have to keep moving. Maar eerst is het tijd voor een laatste schrijfsel over Pisco. Een dankwoord aan de stad die me veranderd heeft op zoveel manieren.
Pisco, met haar puin, haar verwoeste huizen, haar bevingen af en toe, haar straten die je geen straten kan noemen, haar vervuilde water met als gevolg onze Piscobelly en meer, haar grond vol vuilnis, haar droogte..
Maar ook haar zotte ritten in de mototaxi aka tuktuk, haar gezellige chaotische markten met de bijbehorende market sandwiches, haar chupetes (heerlijke fruitige ijslolly's in een plastiek zakje), haar muziek, oorverdovend maar je leert ervan te houden.. en natuurlijk haar inwoners, haar gastvrije families, haar prachtige kinderen die je allemaal gringo (blanke) noemen.
Hier weten de mensen dat je voor PSF werkt als ze je zien lopen, want geen enkele gringo komt naar hier voor een prettige vakantie.

Dank je wel Pisco, en dank je wel Pisco Sin Fronteras.
There is a crack in everything, that is how the light gets in.
Leonard Cohen zegt het zo mooi.
The houses in Pisco are full of cracks, but PSF provides a bit of the light
that shines through to help relieve the pain.

Dank je om te blog te volgen.
Ons avontuur gaat verder, we trekken door Peru naar La Paz in Bolivia.
Vanaf zaterdag zijn we niet langer bouwvakker, maar toerist.
Het wordt zeker wennen.

Liefs

Elisa
xx

Geen opmerkingen:

Een reactie posten