Een parasiet heeft mijn maag ingepalmd waardoor ik enkele dagen geen honger had en het minste eten me misselijk maakte tot vandaag. Geen honger, ik? Pisco is een stad apart.. Wat je aanvankelijk onmogelijk acht, wordt hier mogelijk. Natuurlijk bedoel ik dit vooral op een positieve manier. Zoals vrienden maken van over de hele wereld op 1 plaats, je thuis voelen in een verwoeste stad waarvan je dacht dat je je er nooit in zou kunnen thuis voelen, jezelf tegenkomen, samen werken en leven met 100 vrijwilligers, elke dag verwonderd zijn, tientallen verschillende gevoelens in je lichaam voelen tintelen door wat je hier meemaakt.
Na iets meer dan twee maanden wordt het tijd om verder te gaan. All good things come to an end and sometimes you have to keep moving. Maar eerst is het tijd voor een laatste schrijfsel over Pisco. Een dankwoord aan de stad die me veranderd heeft op zoveel manieren.
Pisco, met haar puin, haar verwoeste huizen, haar bevingen af en toe, haar straten die je geen straten kan noemen, haar vervuilde water met als gevolg onze Piscobelly en meer, haar grond vol vuilnis, haar droogte..
Maar ook haar zotte ritten in de mototaxi aka tuktuk, haar gezellige chaotische markten met de bijbehorende market sandwiches, haar chupetes (heerlijke fruitige ijslolly's in een plastiek zakje), haar muziek, oorverdovend maar je leert ervan te houden.. en natuurlijk haar inwoners, haar gastvrije families, haar prachtige kinderen die je allemaal gringo (blanke) noemen.
Hier weten de mensen dat je voor PSF werkt als ze je zien lopen, want geen enkele gringo komt naar hier voor een prettige vakantie.
Dank je wel Pisco, en dank je wel Pisco Sin Fronteras.
There is a crack in everything, that is how the light gets in.
Leonard Cohen zegt het zo mooi.
The houses in Pisco are full of cracks, but PSF provides a bit of the light
that shines through to help relieve the pain.
Dank je om te blog te volgen.
Ons avontuur gaat verder, we trekken door Peru naar La Paz in Bolivia.
Vanaf zaterdag zijn we niet langer bouwvakker, maar toerist.
Het wordt zeker wennen.
Liefs
Elisa
xx
woensdag 17 november 2010
maandag 8 november 2010
We gaan vooruit...
Na een nachtje op de pot en met een koortsblaar dacht ik dat het tijd werd om nog eens een update te geven over wat er allemaal gebeurt in El Molino, want gaan werken zit er vandaag niet in.
Het project in El Molino bestaat uit twee delen, een schoolgebouw in hout om meer kansen te geven aan de 2000 kinderen die in de wijk wonen, en een park en speelplein om de kinderen ook na de schooluren iets te geven om zich uit te leven en veilig op te groeien.
Nadat we twee weken geleden een grote betonnen ondergrond van 100 vierkante meter en tien centimeter dik hadden gegoten, zijn we vorige week aan de slag gegaan met de aparte puzzelstukken van het gebouw die opgestapeld lagen achter het politiebureau. Het was een heel karwei om het frame van de school en vooral het dak in elkaar te knutselen. Deze week begint een deel van ons team aan de opbouw van de muren aan binnen- en buitenkant, om daarna het schooltje een kleurtje te geven. Sophie en ik hebben ons vorige week ook vooral bezig gehouden met de aanleg van een pad op het plein. We hebben daarvoor grote keien gebruikt die we daarna PSF blauw hebben geschilderd. Langs het pad hebben we witte bloemen geplant, en deze week doen we daarmee verder. Het is ook de bedoeling om ergens deze week alle kindjes uit te nodigen om hun handafdruk op de keien te zetten in allemaal verschillende kleuren. Zo wordt het park/speelplein niet alleen voor de kindjes maar ook van hen.
Een park/speelplein omvat natuurlijk meer dan een pad en bloemen.. Daarom waren enkele vrijwilligers deze week druk in de weer met het maken van enkele picknicktafels, die, zo vertelde Soph me net, deze ochtend naar El Molino gebracht werden. Daar worden ze in een dun laagje beton vastgezet, want mensen hebben ook hout nodig om vuur te maken en we willen vermijden dat onze picknicktafels daarvoor worden gebruikt.
Verder zijn we ook bezig met het maken van een schommel voor groot en klein en zijn we van plan om ook een wip en glijbaan te maken voor de verschillende leeftijdsgroepen. Tegen dan zijn onze laatste twee weken hier waarschijnlijk om.
Het is vreemd dat het einde van onze PSF ervaring nu al in zicht is. Maar voor we zover zijn, steken we nog twee weken de handen uit de mouwen en proberen we nog zoveel mogelijk te verwezenlijken in El Molino.
Morgen terug aan de slag!!
Groetjes en een zoen.
Elisa
xx
Het project in El Molino bestaat uit twee delen, een schoolgebouw in hout om meer kansen te geven aan de 2000 kinderen die in de wijk wonen, en een park en speelplein om de kinderen ook na de schooluren iets te geven om zich uit te leven en veilig op te groeien.
Nadat we twee weken geleden een grote betonnen ondergrond van 100 vierkante meter en tien centimeter dik hadden gegoten, zijn we vorige week aan de slag gegaan met de aparte puzzelstukken van het gebouw die opgestapeld lagen achter het politiebureau. Het was een heel karwei om het frame van de school en vooral het dak in elkaar te knutselen. Deze week begint een deel van ons team aan de opbouw van de muren aan binnen- en buitenkant, om daarna het schooltje een kleurtje te geven. Sophie en ik hebben ons vorige week ook vooral bezig gehouden met de aanleg van een pad op het plein. We hebben daarvoor grote keien gebruikt die we daarna PSF blauw hebben geschilderd. Langs het pad hebben we witte bloemen geplant, en deze week doen we daarmee verder. Het is ook de bedoeling om ergens deze week alle kindjes uit te nodigen om hun handafdruk op de keien te zetten in allemaal verschillende kleuren. Zo wordt het park/speelplein niet alleen voor de kindjes maar ook van hen.
Een park/speelplein omvat natuurlijk meer dan een pad en bloemen.. Daarom waren enkele vrijwilligers deze week druk in de weer met het maken van enkele picknicktafels, die, zo vertelde Soph me net, deze ochtend naar El Molino gebracht werden. Daar worden ze in een dun laagje beton vastgezet, want mensen hebben ook hout nodig om vuur te maken en we willen vermijden dat onze picknicktafels daarvoor worden gebruikt.
Verder zijn we ook bezig met het maken van een schommel voor groot en klein en zijn we van plan om ook een wip en glijbaan te maken voor de verschillende leeftijdsgroepen. Tegen dan zijn onze laatste twee weken hier waarschijnlijk om.
Het is vreemd dat het einde van onze PSF ervaring nu al in zicht is. Maar voor we zover zijn, steken we nog twee weken de handen uit de mouwen en proberen we nog zoveel mogelijk te verwezenlijken in El Molino.
Morgen terug aan de slag!!
Groetjes en een zoen.
Elisa
xx
vrijdag 5 november 2010
op het dak van PSF...
Enkele weken in Pisco, meer heb je niet nodig.
Iedereen maakt hetzelfde proces mee.
En het is nodig, het is goed, zo moet het zijn.
Eerst word je bij de keel gegrepen, door Pisco en wat ooit huizen en straten waren. Een beangstigend gevoel overheerst en je hart staat even stil. Je gelooft niet wat je ziet. Je kent de beelden wel van op tv en in de kranten, maar plots sta je er middenin. Je kwam met een doel voor ogen, maar diezelfde ogen worden vochtig van het leed en de onrechtvaardigheid die ze te zien krijgen.
Mensen leven met hopen op elkaar in huizen van plastiek, bamboe, golfplaten. Straten zijn geen straten meer, maar aardewegen vol putten, en grote hopen vuilnis hinderen het verkeer, want waar moeten we ons vuilnis anders dumpen? De regering laat ons in de steek, dan zoeken we zelf wel een oplossing en liefst via de gemakkelijkste weg, want we hebben het zo al moeilijk genoeg om te overleven.
Verkiezingen, ja, die zijn er wel, maar de dag erna wordt de pas verkozen burgemeester afgezet wegens corruptie en wordt de stad nog steeds niet bestuurd of geholpen.
Hier geldt het recht van de sterkste en kan veiligheid niet worden gegarandeerd. Hier moet je 's avonds niet alleen de straat op, hier zijn de mensen bij een lichte schok (zoals twee dagen geleden) bang voor een aardbeving, want de aardbeving van 15 augustus 2007 zit nog heel vers in het geheugen. Toen stierven meer dan 500 mensen en verloren duizenden mensen het dak boven hun hoofd en meestal hun hele hebben en houwen.
Waarom komt een mens dan naar hier, deze gevaarlijke plaats waar niets anders te zien is dan puin, resten van wat ooit huizen waren en massa's en massa's straathonden die leven van wat ze ook maar vinden..
Omdat Pisco en haar inwoners je langzaam maar zeker niet meer bij de keel grijpen, maar je hart veroveren, omdat mensen dankbaar zijn voor de hulp die ze krijgen, hoe klein die ook is. Omdat de kinderen je doen smelten met hun nieuwsgierigheid en affectie, omdat Pisco Sin Fronteras een organisatie is die prachtig werk levert en je een thuis en een familie biedt in een godvergeten gat als Pisco.
Er is niets moois aan Pisco als je hier toekomt, Pisco is a shithole, zoals ze het dikwijls in PSF zeggen. It hits you right in the face, but at the same time it conquers your heart. Pisco heeft alvast mijn hart veroverd.
Een update over het project in El Molino volgt dit weekend.
Liefs
Elisa
xx
Iedereen maakt hetzelfde proces mee.
En het is nodig, het is goed, zo moet het zijn.
Eerst word je bij de keel gegrepen, door Pisco en wat ooit huizen en straten waren. Een beangstigend gevoel overheerst en je hart staat even stil. Je gelooft niet wat je ziet. Je kent de beelden wel van op tv en in de kranten, maar plots sta je er middenin. Je kwam met een doel voor ogen, maar diezelfde ogen worden vochtig van het leed en de onrechtvaardigheid die ze te zien krijgen.
Mensen leven met hopen op elkaar in huizen van plastiek, bamboe, golfplaten. Straten zijn geen straten meer, maar aardewegen vol putten, en grote hopen vuilnis hinderen het verkeer, want waar moeten we ons vuilnis anders dumpen? De regering laat ons in de steek, dan zoeken we zelf wel een oplossing en liefst via de gemakkelijkste weg, want we hebben het zo al moeilijk genoeg om te overleven.
Verkiezingen, ja, die zijn er wel, maar de dag erna wordt de pas verkozen burgemeester afgezet wegens corruptie en wordt de stad nog steeds niet bestuurd of geholpen.
Hier geldt het recht van de sterkste en kan veiligheid niet worden gegarandeerd. Hier moet je 's avonds niet alleen de straat op, hier zijn de mensen bij een lichte schok (zoals twee dagen geleden) bang voor een aardbeving, want de aardbeving van 15 augustus 2007 zit nog heel vers in het geheugen. Toen stierven meer dan 500 mensen en verloren duizenden mensen het dak boven hun hoofd en meestal hun hele hebben en houwen.
Waarom komt een mens dan naar hier, deze gevaarlijke plaats waar niets anders te zien is dan puin, resten van wat ooit huizen waren en massa's en massa's straathonden die leven van wat ze ook maar vinden..
Omdat Pisco en haar inwoners je langzaam maar zeker niet meer bij de keel grijpen, maar je hart veroveren, omdat mensen dankbaar zijn voor de hulp die ze krijgen, hoe klein die ook is. Omdat de kinderen je doen smelten met hun nieuwsgierigheid en affectie, omdat Pisco Sin Fronteras een organisatie is die prachtig werk levert en je een thuis en een familie biedt in een godvergeten gat als Pisco.
Er is niets moois aan Pisco als je hier toekomt, Pisco is a shithole, zoals ze het dikwijls in PSF zeggen. It hits you right in the face, but at the same time it conquers your heart. Pisco heeft alvast mijn hart veroverd.
Een update over het project in El Molino volgt dit weekend.
Liefs
Elisa
xx
Abonneren op:
Reacties (Atom)