El Molino

Dag vrienden

Tijdje geleden, maar het was druk de laatste week. Vorige week heb ik geleerd hoe ik bakstenen moet leggen in Cesara´s house, maar het is verdomd veel moeilijker dan ik dacht. Ik heb de maestro dan ook bedankt voor de lessen, maar heb het verder aan hem overgelaten. Het belangrijkste is dat het huis zo goed mogelijk gebouwd wordt en er zo snel mogelijk staat, we zijn hier niet voor onszelf, maar vooral voor de mensen in Pisco. Ik was dus verder tevreden met cement, zand en water mengen, de bakstenen nat maken, versleuren en aangeven en er was zelfs tijd om tijdens het werk een praatje te maken met de maestro over carnaval hier in Pisco. De voornaamste bezigheid tijdens de grote festiviteit is elkaar nat spuiten met water en verf, want het is hier heet in februari, de carnavalmaand.

Het werk in Cesara´s house zit er voor mij op, want vanaf vandaag neem ik deel aan een nieuw project in El Molino, waarschijnlijk de armste wijk in Pisco. In El Molino leven 6000 mensen in ongeveer 600 huizen. Een snelle berekening en je komt op tien mensen per huis. Als je het een huis kan noemen, want de ruimtes zijn enorm klein en gebouwd met bamboe, plastiek en hout. In de wijk leven 2000 kinderen, die ofwel naar school gaan in een klein gebouwtje op de Plaza de Armas ofwel in Pisco ofwel helemaal niet. De kindersterfte is er enorm groot door ademhalingsziektes. De mensen leven immers op een vloer van vuil zand en stof en dat tast vooral de luchtwegen van de kinderen aan. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen we vorige week met de truck door de wijk reden en toen ik met een van de kindjes praatte.
Er moet dringend iets gebeuren in die wijk, want op hulp van de regering kunnen ze niet rekenen. De mensen leven er eigenlijk op grond die niet van hen is omdat ze nergens anders heen kunnen. Ze leven op elkaar en zitten angstvallig te wachten op hulp, die ze misschien nooit zullen krijgen van de regering. In maart werd een belofte gemaakt voor betonnen vloeren en hulp, die er nu in oktober nog altijd niet is gekomen.

Het project waar wij zullen aan meewerken is een extra schoolgebouw in hout, wat een modular school heet. We hebben net een vergadering achter de rug en straks gaan we naar de wijk om de afmetingen op te nemen en om te kijken wat we met het stuk grond kunnen doen. Want naast het schoolgebouw is er nog een grote ruimte over, waar we graag een speelplein/park zouden maken waar kinderen kunnen spelen en waar volwassen op het gemak hun kinderen in de gaten kunnen houden. Kinderen spelen hier met alles wat ze vinden, ze spelen met steentjes, ze springen over de funderingen die we graven als we een huis bouwen, en ze houden zich daar uren mee bezig. Ze amuseren zich op een betonnen work-out voor volwassen, wat niet echt kindvriendelijk gebouwd is, maar ze vinden altijd een manier en klimmen overal op als aapjes. Als we een kind thuis zouden voorstellen om buiten te spelen, zouden ze ons tegenwoordig raar aankijken en waarschijnlijk voorkeur geven aan hun playstation, computer of tv.

Kinderen hier verdienen echt een veilige plaats om te spelen, om zich zorgeloos te amuseren. Daarom willen we een speelplein bouwen met schommels, een glijbaan, een wip, ... Veel geld is er niet, het komt allemaal van onszelf, iedereen probeert geld in te zamelen om dit project te kunnen voltooien voor de kinderen van El Molino. Dankzij velen onder jullie kunnen Sophie en ik 250 euro aan het project besteden (de andere 150 euro hebben we aan Angela's house geschonken omdat er anders geen dak op het huis zou kunnen komen. Nog even over Angela's house, gisteren heb ik samen met Sophie de ramen gemaakt en werd ook de finishing touch aan de deur bevestigd, het slot. Ik ben nog nooit zo ontroerd geweest bij het zien van een simpel slot op een deur, heel vreemd maar intens gevoel). Terug naar El Molino. Wie net zoals ik zijn hart verloren heeft aan het project, alle geld is nog altijd welkom voor de kindjes van El Molino, dus laat gerust weten als je een paar euro's over hebt.

We trekken er nu naartoe en zullen er vandaag ook gratis hout uitdelen.

Veel liefs

Elisa