Een parasiet heeft mijn maag ingepalmd waardoor ik enkele dagen geen honger had en het minste eten me misselijk maakte tot vandaag. Geen honger, ik? Pisco is een stad apart.. Wat je aanvankelijk onmogelijk acht, wordt hier mogelijk. Natuurlijk bedoel ik dit vooral op een positieve manier. Zoals vrienden maken van over de hele wereld op 1 plaats, je thuis voelen in een verwoeste stad waarvan je dacht dat je je er nooit in zou kunnen thuis voelen, jezelf tegenkomen, samen werken en leven met 100 vrijwilligers, elke dag verwonderd zijn, tientallen verschillende gevoelens in je lichaam voelen tintelen door wat je hier meemaakt.
Na iets meer dan twee maanden wordt het tijd om verder te gaan. All good things come to an end and sometimes you have to keep moving. Maar eerst is het tijd voor een laatste schrijfsel over Pisco. Een dankwoord aan de stad die me veranderd heeft op zoveel manieren.
Pisco, met haar puin, haar verwoeste huizen, haar bevingen af en toe, haar straten die je geen straten kan noemen, haar vervuilde water met als gevolg onze Piscobelly en meer, haar grond vol vuilnis, haar droogte..
Maar ook haar zotte ritten in de mototaxi aka tuktuk, haar gezellige chaotische markten met de bijbehorende market sandwiches, haar chupetes (heerlijke fruitige ijslolly's in een plastiek zakje), haar muziek, oorverdovend maar je leert ervan te houden.. en natuurlijk haar inwoners, haar gastvrije families, haar prachtige kinderen die je allemaal gringo (blanke) noemen.
Hier weten de mensen dat je voor PSF werkt als ze je zien lopen, want geen enkele gringo komt naar hier voor een prettige vakantie.
Dank je wel Pisco, en dank je wel Pisco Sin Fronteras.
There is a crack in everything, that is how the light gets in.
Leonard Cohen zegt het zo mooi.
The houses in Pisco are full of cracks, but PSF provides a bit of the light
that shines through to help relieve the pain.
Dank je om te blog te volgen.
Ons avontuur gaat verder, we trekken door Peru naar La Paz in Bolivia.
Vanaf zaterdag zijn we niet langer bouwvakker, maar toerist.
Het wordt zeker wennen.
Liefs
Elisa
xx
woensdag 17 november 2010
maandag 8 november 2010
We gaan vooruit...
Na een nachtje op de pot en met een koortsblaar dacht ik dat het tijd werd om nog eens een update te geven over wat er allemaal gebeurt in El Molino, want gaan werken zit er vandaag niet in.
Het project in El Molino bestaat uit twee delen, een schoolgebouw in hout om meer kansen te geven aan de 2000 kinderen die in de wijk wonen, en een park en speelplein om de kinderen ook na de schooluren iets te geven om zich uit te leven en veilig op te groeien.
Nadat we twee weken geleden een grote betonnen ondergrond van 100 vierkante meter en tien centimeter dik hadden gegoten, zijn we vorige week aan de slag gegaan met de aparte puzzelstukken van het gebouw die opgestapeld lagen achter het politiebureau. Het was een heel karwei om het frame van de school en vooral het dak in elkaar te knutselen. Deze week begint een deel van ons team aan de opbouw van de muren aan binnen- en buitenkant, om daarna het schooltje een kleurtje te geven. Sophie en ik hebben ons vorige week ook vooral bezig gehouden met de aanleg van een pad op het plein. We hebben daarvoor grote keien gebruikt die we daarna PSF blauw hebben geschilderd. Langs het pad hebben we witte bloemen geplant, en deze week doen we daarmee verder. Het is ook de bedoeling om ergens deze week alle kindjes uit te nodigen om hun handafdruk op de keien te zetten in allemaal verschillende kleuren. Zo wordt het park/speelplein niet alleen voor de kindjes maar ook van hen.
Een park/speelplein omvat natuurlijk meer dan een pad en bloemen.. Daarom waren enkele vrijwilligers deze week druk in de weer met het maken van enkele picknicktafels, die, zo vertelde Soph me net, deze ochtend naar El Molino gebracht werden. Daar worden ze in een dun laagje beton vastgezet, want mensen hebben ook hout nodig om vuur te maken en we willen vermijden dat onze picknicktafels daarvoor worden gebruikt.
Verder zijn we ook bezig met het maken van een schommel voor groot en klein en zijn we van plan om ook een wip en glijbaan te maken voor de verschillende leeftijdsgroepen. Tegen dan zijn onze laatste twee weken hier waarschijnlijk om.
Het is vreemd dat het einde van onze PSF ervaring nu al in zicht is. Maar voor we zover zijn, steken we nog twee weken de handen uit de mouwen en proberen we nog zoveel mogelijk te verwezenlijken in El Molino.
Morgen terug aan de slag!!
Groetjes en een zoen.
Elisa
xx
Het project in El Molino bestaat uit twee delen, een schoolgebouw in hout om meer kansen te geven aan de 2000 kinderen die in de wijk wonen, en een park en speelplein om de kinderen ook na de schooluren iets te geven om zich uit te leven en veilig op te groeien.
Nadat we twee weken geleden een grote betonnen ondergrond van 100 vierkante meter en tien centimeter dik hadden gegoten, zijn we vorige week aan de slag gegaan met de aparte puzzelstukken van het gebouw die opgestapeld lagen achter het politiebureau. Het was een heel karwei om het frame van de school en vooral het dak in elkaar te knutselen. Deze week begint een deel van ons team aan de opbouw van de muren aan binnen- en buitenkant, om daarna het schooltje een kleurtje te geven. Sophie en ik hebben ons vorige week ook vooral bezig gehouden met de aanleg van een pad op het plein. We hebben daarvoor grote keien gebruikt die we daarna PSF blauw hebben geschilderd. Langs het pad hebben we witte bloemen geplant, en deze week doen we daarmee verder. Het is ook de bedoeling om ergens deze week alle kindjes uit te nodigen om hun handafdruk op de keien te zetten in allemaal verschillende kleuren. Zo wordt het park/speelplein niet alleen voor de kindjes maar ook van hen.
Een park/speelplein omvat natuurlijk meer dan een pad en bloemen.. Daarom waren enkele vrijwilligers deze week druk in de weer met het maken van enkele picknicktafels, die, zo vertelde Soph me net, deze ochtend naar El Molino gebracht werden. Daar worden ze in een dun laagje beton vastgezet, want mensen hebben ook hout nodig om vuur te maken en we willen vermijden dat onze picknicktafels daarvoor worden gebruikt.
Verder zijn we ook bezig met het maken van een schommel voor groot en klein en zijn we van plan om ook een wip en glijbaan te maken voor de verschillende leeftijdsgroepen. Tegen dan zijn onze laatste twee weken hier waarschijnlijk om.
Het is vreemd dat het einde van onze PSF ervaring nu al in zicht is. Maar voor we zover zijn, steken we nog twee weken de handen uit de mouwen en proberen we nog zoveel mogelijk te verwezenlijken in El Molino.
Morgen terug aan de slag!!
Groetjes en een zoen.
Elisa
xx
vrijdag 5 november 2010
op het dak van PSF...
Enkele weken in Pisco, meer heb je niet nodig.
Iedereen maakt hetzelfde proces mee.
En het is nodig, het is goed, zo moet het zijn.
Eerst word je bij de keel gegrepen, door Pisco en wat ooit huizen en straten waren. Een beangstigend gevoel overheerst en je hart staat even stil. Je gelooft niet wat je ziet. Je kent de beelden wel van op tv en in de kranten, maar plots sta je er middenin. Je kwam met een doel voor ogen, maar diezelfde ogen worden vochtig van het leed en de onrechtvaardigheid die ze te zien krijgen.
Mensen leven met hopen op elkaar in huizen van plastiek, bamboe, golfplaten. Straten zijn geen straten meer, maar aardewegen vol putten, en grote hopen vuilnis hinderen het verkeer, want waar moeten we ons vuilnis anders dumpen? De regering laat ons in de steek, dan zoeken we zelf wel een oplossing en liefst via de gemakkelijkste weg, want we hebben het zo al moeilijk genoeg om te overleven.
Verkiezingen, ja, die zijn er wel, maar de dag erna wordt de pas verkozen burgemeester afgezet wegens corruptie en wordt de stad nog steeds niet bestuurd of geholpen.
Hier geldt het recht van de sterkste en kan veiligheid niet worden gegarandeerd. Hier moet je 's avonds niet alleen de straat op, hier zijn de mensen bij een lichte schok (zoals twee dagen geleden) bang voor een aardbeving, want de aardbeving van 15 augustus 2007 zit nog heel vers in het geheugen. Toen stierven meer dan 500 mensen en verloren duizenden mensen het dak boven hun hoofd en meestal hun hele hebben en houwen.
Waarom komt een mens dan naar hier, deze gevaarlijke plaats waar niets anders te zien is dan puin, resten van wat ooit huizen waren en massa's en massa's straathonden die leven van wat ze ook maar vinden..
Omdat Pisco en haar inwoners je langzaam maar zeker niet meer bij de keel grijpen, maar je hart veroveren, omdat mensen dankbaar zijn voor de hulp die ze krijgen, hoe klein die ook is. Omdat de kinderen je doen smelten met hun nieuwsgierigheid en affectie, omdat Pisco Sin Fronteras een organisatie is die prachtig werk levert en je een thuis en een familie biedt in een godvergeten gat als Pisco.
Er is niets moois aan Pisco als je hier toekomt, Pisco is a shithole, zoals ze het dikwijls in PSF zeggen. It hits you right in the face, but at the same time it conquers your heart. Pisco heeft alvast mijn hart veroverd.
Een update over het project in El Molino volgt dit weekend.
Liefs
Elisa
xx
Iedereen maakt hetzelfde proces mee.
En het is nodig, het is goed, zo moet het zijn.
Eerst word je bij de keel gegrepen, door Pisco en wat ooit huizen en straten waren. Een beangstigend gevoel overheerst en je hart staat even stil. Je gelooft niet wat je ziet. Je kent de beelden wel van op tv en in de kranten, maar plots sta je er middenin. Je kwam met een doel voor ogen, maar diezelfde ogen worden vochtig van het leed en de onrechtvaardigheid die ze te zien krijgen.
Mensen leven met hopen op elkaar in huizen van plastiek, bamboe, golfplaten. Straten zijn geen straten meer, maar aardewegen vol putten, en grote hopen vuilnis hinderen het verkeer, want waar moeten we ons vuilnis anders dumpen? De regering laat ons in de steek, dan zoeken we zelf wel een oplossing en liefst via de gemakkelijkste weg, want we hebben het zo al moeilijk genoeg om te overleven.
Verkiezingen, ja, die zijn er wel, maar de dag erna wordt de pas verkozen burgemeester afgezet wegens corruptie en wordt de stad nog steeds niet bestuurd of geholpen.
Hier geldt het recht van de sterkste en kan veiligheid niet worden gegarandeerd. Hier moet je 's avonds niet alleen de straat op, hier zijn de mensen bij een lichte schok (zoals twee dagen geleden) bang voor een aardbeving, want de aardbeving van 15 augustus 2007 zit nog heel vers in het geheugen. Toen stierven meer dan 500 mensen en verloren duizenden mensen het dak boven hun hoofd en meestal hun hele hebben en houwen.
Waarom komt een mens dan naar hier, deze gevaarlijke plaats waar niets anders te zien is dan puin, resten van wat ooit huizen waren en massa's en massa's straathonden die leven van wat ze ook maar vinden..
Omdat Pisco en haar inwoners je langzaam maar zeker niet meer bij de keel grijpen, maar je hart veroveren, omdat mensen dankbaar zijn voor de hulp die ze krijgen, hoe klein die ook is. Omdat de kinderen je doen smelten met hun nieuwsgierigheid en affectie, omdat Pisco Sin Fronteras een organisatie is die prachtig werk levert en je een thuis en een familie biedt in een godvergeten gat als Pisco.
Er is niets moois aan Pisco als je hier toekomt, Pisco is a shithole, zoals ze het dikwijls in PSF zeggen. It hits you right in the face, but at the same time it conquers your heart. Pisco heeft alvast mijn hart veroverd.
Een update over het project in El Molino volgt dit weekend.
Liefs
Elisa
xx
zondag 17 oktober 2010
fuerte las palmas!
Dag vrienden!
We zitten langer dan een maand in Pisco en het begint een beetje als thuis aan te voelen. Toen we hier vier weken geleden aankwamen zagen we een lelijke, kapotte stad, waar moeilijk de schoonheid van kon worden ingezien. Als je hier een tijdje zit, begin je bepaalde dingen te zien die alles toch dat ietsje mooier maken: mensen die dankbaarheid tonen, mogelijkheden om iets kleins een beetje beter te maken, kinderen die je herkennen in de straat en naar je toelopen,...
Deze laatste week in Pisco was intens.
Elisa vertelde al over het project waar we aan zijn begonnen in El Molino. El Molino is een wijk buiten Pisco waar mensen heen gevlucht zijn na de aarbeving en waar de mensen in krotten wonen zonder vloer, waardoor de kinderen hun hele leven in het stof doorbrengen. Het plan is daar een schoolgebouwtje bij te bouwen om meer ruimte te creëren voor de kinderen die er zitten en naast de school een speelplein/groene zone/picknicktafels met schaduw voor de ouders aan te leggen. Voor we kunnen beginnen beton gieten voor het schooltje, is het belangrijk dat we de goedkeuring krijgen van bepaalde mensen in de gemeente. Daarom ben ik dinsdag samen met drie andere vrijwilligers naar een gemeentevergadering geweest om ons plan voor te leggen en te horen wat de gemeente zelf wil voor El Molino. Het is niet simpel om hier goedkeuring voor iets te krijgen, want El Molino is een wijk die bestaat uit 12 associaciones (hele wijken die samen van Pisco naar El Molino zijn getrokken op zoek naar land en in El Molino weer ongeveer in dezelfde wijken zijn gaan wonen). Elke asociación heeft een vertegenwoordiger en boven die vertegenwoordigers staat señor Cartagena, de president van El Molino. Er zijn onderlinge spanningen tussen bepaalde regio´s, wat alles alleen maar moeilijker maakt. De vergadering was een belevenis op zich. Super om zoiets te mogen meemaken.. We zijn overeengekomen met de vertegenwoordigers dat zij de zakken cement betalen en wij al de rest. Het was fantastisch om te zien hoe enthousiast de mensen waren om met ons mee te werken..
Omdat we zoveel mogelijk met de bewoners van El Molino willen praten om hun mening te horen over wat zij willen zien in de wijk en om af te tasten wat ze eventueel van ons plan vinden, hebben we donderdag meegewerkt aan de Free Wood Day in El Molino. PSF werkt nauw samen met Aceras Arequipa, een fabriek die ons gratis hout en soms staal geeft voor onze projecten. Met dat gratis hout gaan we dan naar de regio's die het het meest nodig hebben. De free wood day in El Molino was zot.. Er stond een gigantische rij mensen (500-tal) op de plaza aan te schuiven, sommigen al van 's morgens vroeg. We hadden genoeg hout om 85 families te voorzien van 5 stukken hout elk, wat dus betekent dat meer dan de helft geen hout kreeg. Hoewel we binnen een week terugkeren om ook die families te helpen, werd het voor sommige mensen te veel. Op een bepaald moment was er een immense discussie ontstaan tussen een 50-tal mensen en werden mensen kwaad omdat anderen voorstaken etc..Eén vrouw sloeg zelfs een andere vrouw een blauw oog. Gelukkig lukte het na een tijdje om iedereen wat te kalmeren en hielpen we mensen hout naar hun huis dragen (ik mag nu met de PSF camion rijden, beresjiek!, dit geheel terzijde). Het was een perfecte manier om mensen aan te spreken over 'het plan' en de gemeenschap beter te leren kennen. We hoorden verhalen over kinderen die niet over straat durven lopen, over vrouwen van 16 met 3 kinderen, over extreme armoede. Toch merk je dat de mensen hier hoop hebben voor de toekomst en dat ze superenthousiast zijn voor een plaats waar hun kinderen kunnen spelen. Overal kregen we kussen en knuffels en fruit. Hallucinant hoe mensen zo content kunnen zijn met 5 miezerige stukken hout. Het is een andere wereld hier..
Nog één verhaal..zo veel te vertellen deze week!
Gisterenavond waren we uitgenodigd op de 18e verjaardag van de broer van Ides, een vriendin van een paar vrijwilligers hier. Ides is een vrouw van 23 met twee kindjes die gekookt heeft voor Sam en Christina terwijl zij enkele maanden geleden werkten aan Super Fun Town ( een basketbalplein/voetbalplein).
Ze had ons gezegd om om 22u op de plaza te staan. Daar werden we opgewacht door haar man en naar een huis gebracht. Stel jullie het volgende voor: een typisch Peruviaans huis op een heuvel (gevlochten bamboe met plastiek over), we komen binnen en er staan langs alle muren witte stoelen. Vanachter in de kamer staat een fake bruidstaart met een plastieken jongetje in kostuum op en een grote 18. Daarnaast twee kitscherige grote fonteinen. In de hoek van de kamer een ingehuurden DJ die latinobeats de lucht inzwiert die ongeveer 10 keer hoger liggen dan de Europese geluidsnormen. Elisa, sam, christina, alex en ik zaten daar 2 uur alleen, want het is blijkbaar niet cool om er al om 22u te zijn. Om middernacht kwam de familie (en vrienden?) toe en begon de ceremonie, want dat is het toch wel een beetje. Eerst gaf iedereen een speech. 18 worden is in Peru blijkbaar een beetje afscheid nemen van je jeugd. Daarna moest elke meisje in de kamer ongeveer een halve minuut dansen met de birthdayboy en werd er van iedereen een foto genomen. Daarna moesten de meisjes naar voor gaan en in een cirkel staan. De jarige werd geblinddoekt en moest rond zijn as draaien en aan de handen van de meisjes voelen. De handen van Christina stonden hem aan en hij schoof een ring over haar vinger, waarna ze samen moesten dansen. Rond 2 uur kregen we Carapulcra (spaghetti met patatten) en daarna zijn we vertrokken.
Een interessante, maar eerlijk gezegd vreemde vreemde vreemde avond..
We zitten langer dan een maand in Pisco en het begint een beetje als thuis aan te voelen. Toen we hier vier weken geleden aankwamen zagen we een lelijke, kapotte stad, waar moeilijk de schoonheid van kon worden ingezien. Als je hier een tijdje zit, begin je bepaalde dingen te zien die alles toch dat ietsje mooier maken: mensen die dankbaarheid tonen, mogelijkheden om iets kleins een beetje beter te maken, kinderen die je herkennen in de straat en naar je toelopen,...
Deze laatste week in Pisco was intens.
Elisa vertelde al over het project waar we aan zijn begonnen in El Molino. El Molino is een wijk buiten Pisco waar mensen heen gevlucht zijn na de aarbeving en waar de mensen in krotten wonen zonder vloer, waardoor de kinderen hun hele leven in het stof doorbrengen. Het plan is daar een schoolgebouwtje bij te bouwen om meer ruimte te creëren voor de kinderen die er zitten en naast de school een speelplein/groene zone/picknicktafels met schaduw voor de ouders aan te leggen. Voor we kunnen beginnen beton gieten voor het schooltje, is het belangrijk dat we de goedkeuring krijgen van bepaalde mensen in de gemeente. Daarom ben ik dinsdag samen met drie andere vrijwilligers naar een gemeentevergadering geweest om ons plan voor te leggen en te horen wat de gemeente zelf wil voor El Molino. Het is niet simpel om hier goedkeuring voor iets te krijgen, want El Molino is een wijk die bestaat uit 12 associaciones (hele wijken die samen van Pisco naar El Molino zijn getrokken op zoek naar land en in El Molino weer ongeveer in dezelfde wijken zijn gaan wonen). Elke asociación heeft een vertegenwoordiger en boven die vertegenwoordigers staat señor Cartagena, de president van El Molino. Er zijn onderlinge spanningen tussen bepaalde regio´s, wat alles alleen maar moeilijker maakt. De vergadering was een belevenis op zich. Super om zoiets te mogen meemaken.. We zijn overeengekomen met de vertegenwoordigers dat zij de zakken cement betalen en wij al de rest. Het was fantastisch om te zien hoe enthousiast de mensen waren om met ons mee te werken..
Omdat we zoveel mogelijk met de bewoners van El Molino willen praten om hun mening te horen over wat zij willen zien in de wijk en om af te tasten wat ze eventueel van ons plan vinden, hebben we donderdag meegewerkt aan de Free Wood Day in El Molino. PSF werkt nauw samen met Aceras Arequipa, een fabriek die ons gratis hout en soms staal geeft voor onze projecten. Met dat gratis hout gaan we dan naar de regio's die het het meest nodig hebben. De free wood day in El Molino was zot.. Er stond een gigantische rij mensen (500-tal) op de plaza aan te schuiven, sommigen al van 's morgens vroeg. We hadden genoeg hout om 85 families te voorzien van 5 stukken hout elk, wat dus betekent dat meer dan de helft geen hout kreeg. Hoewel we binnen een week terugkeren om ook die families te helpen, werd het voor sommige mensen te veel. Op een bepaald moment was er een immense discussie ontstaan tussen een 50-tal mensen en werden mensen kwaad omdat anderen voorstaken etc..Eén vrouw sloeg zelfs een andere vrouw een blauw oog. Gelukkig lukte het na een tijdje om iedereen wat te kalmeren en hielpen we mensen hout naar hun huis dragen (ik mag nu met de PSF camion rijden, beresjiek!, dit geheel terzijde). Het was een perfecte manier om mensen aan te spreken over 'het plan' en de gemeenschap beter te leren kennen. We hoorden verhalen over kinderen die niet over straat durven lopen, over vrouwen van 16 met 3 kinderen, over extreme armoede. Toch merk je dat de mensen hier hoop hebben voor de toekomst en dat ze superenthousiast zijn voor een plaats waar hun kinderen kunnen spelen. Overal kregen we kussen en knuffels en fruit. Hallucinant hoe mensen zo content kunnen zijn met 5 miezerige stukken hout. Het is een andere wereld hier..
Nog één verhaal..zo veel te vertellen deze week!
Gisterenavond waren we uitgenodigd op de 18e verjaardag van de broer van Ides, een vriendin van een paar vrijwilligers hier. Ides is een vrouw van 23 met twee kindjes die gekookt heeft voor Sam en Christina terwijl zij enkele maanden geleden werkten aan Super Fun Town ( een basketbalplein/voetbalplein).
Ze had ons gezegd om om 22u op de plaza te staan. Daar werden we opgewacht door haar man en naar een huis gebracht. Stel jullie het volgende voor: een typisch Peruviaans huis op een heuvel (gevlochten bamboe met plastiek over), we komen binnen en er staan langs alle muren witte stoelen. Vanachter in de kamer staat een fake bruidstaart met een plastieken jongetje in kostuum op en een grote 18. Daarnaast twee kitscherige grote fonteinen. In de hoek van de kamer een ingehuurden DJ die latinobeats de lucht inzwiert die ongeveer 10 keer hoger liggen dan de Europese geluidsnormen. Elisa, sam, christina, alex en ik zaten daar 2 uur alleen, want het is blijkbaar niet cool om er al om 22u te zijn. Om middernacht kwam de familie (en vrienden?) toe en begon de ceremonie, want dat is het toch wel een beetje. Eerst gaf iedereen een speech. 18 worden is in Peru blijkbaar een beetje afscheid nemen van je jeugd. Daarna moest elke meisje in de kamer ongeveer een halve minuut dansen met de birthdayboy en werd er van iedereen een foto genomen. Daarna moesten de meisjes naar voor gaan en in een cirkel staan. De jarige werd geblinddoekt en moest rond zijn as draaien en aan de handen van de meisjes voelen. De handen van Christina stonden hem aan en hij schoof een ring over haar vinger, waarna ze samen moesten dansen. Rond 2 uur kregen we Carapulcra (spaghetti met patatten) en daarna zijn we vertrokken.
Een interessante, maar eerlijk gezegd vreemde vreemde vreemde avond..
donderdag 14 oktober 2010
El Molino
Dag vrienden
Tijdje geleden, maar het was druk de laatste week. Vorige week heb ik geleerd hoe ik bakstenen moet leggen in Cesara´s house, maar het is verdomd veel moeilijker dan ik dacht. Ik heb de maestro dan ook bedankt voor de lessen, maar heb het verder aan hem overgelaten. Het belangrijkste is dat het huis zo goed mogelijk gebouwd wordt en er zo snel mogelijk staat, we zijn hier niet voor onszelf, maar vooral voor de mensen in Pisco. Ik was dus verder tevreden met cement, zand en water mengen, de bakstenen nat maken, versleuren en aangeven en er was zelfs tijd om tijdens het werk een praatje te maken met de maestro over carnaval hier in Pisco. De voornaamste bezigheid tijdens de grote festiviteit is elkaar nat spuiten met water en verf, want het is hier heet in februari, de carnavalmaand.
Het werk in Cesara´s house zit er voor mij op, want vanaf vandaag neem ik deel aan een nieuw project in El Molino, waarschijnlijk de armste wijk in Pisco. In El Molino leven 6000 mensen in ongeveer 600 huizen. Een snelle berekening en je komt op tien mensen per huis. Als je het een huis kan noemen, want de ruimtes zijn enorm klein en gebouwd met bamboe, plastiek en hout. In de wijk leven 2000 kinderen, die ofwel naar school gaan in een klein gebouwtje op de Plaza de Armas ofwel in Pisco ofwel helemaal niet. De kindersterfte is er enorm groot door ademhalingsziektes. De mensen leven immers op een vloer van vuil zand en stof en dat tast vooral de luchtwegen van de kinderen aan. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen we vorige week met de truck door de wijk reden en toen ik met een van de kindjes praatte.
Er moet dringend iets gebeuren in die wijk, want op hulp van de regering kunnen ze niet rekenen. De mensen leven er eigenlijk op grond die niet van hen is omdat ze nergens anders heen kunnen. Ze leven op elkaar en zitten angstvallig te wachten op hulp, die ze misschien nooit zullen krijgen van de regering. In maart werd een belofte gemaakt voor betonnen vloeren en hulp, die er nu in oktober nog altijd niet is gekomen.
Het project waar wij zullen aan meewerken is een extra schoolgebouw in hout, wat een modular school heet. We hebben net een vergadering achter de rug en straks gaan we naar de wijk om de afmetingen op te nemen en om te kijken wat we met het stuk grond kunnen doen. Want naast het schoolgebouw is er nog een grote ruimte over, waar we graag een speelplein/park zouden maken waar kinderen kunnen spelen en waar volwassen op het gemak hun kinderen in de gaten kunnen houden. Kinderen spelen hier met alles wat ze vinden, ze spelen met steentjes, ze springen over de funderingen die we graven als we een huis bouwen, en ze houden zich daar uren mee bezig. Ze amuseren zich op een betonnen work-out voor volwassen, wat niet echt kindvriendelijk gebouwd is, maar ze vinden altijd een manier en klimmen overal op als aapjes. Als we een kind thuis zouden voorstellen om buiten te spelen, zouden ze ons tegenwoordig raar aankijken en waarschijnlijk voorkeur geven aan hun playstation, computer of tv.
Kinderen hier verdienen echt een veilige plaats om te spelen, om zich zorgeloos te amuseren. Daarom willen we een speelplein bouwen met schommels, een glijbaan, een wip, ... Veel geld is er niet, het komt allemaal van onszelf, iedereen probeert geld in te zamelen om dit project te kunnen voltooien voor de kinderen van El Molino. Dankzij velen onder jullie kunnen Sophie en ik 250 euro aan het project besteden (de andere 150 euro hebben we aan Angela's house geschonken omdat er anders geen dak op het huis zou kunnen komen. Nog even over Angela's house, gisteren heb ik samen met Sophie de ramen gemaakt en werd ook de finishing touch aan de deur bevestigd, het slot. Ik ben nog nooit zo ontroerd geweest bij het zien van een simpel slot op een deur, heel vreemd maar intens gevoel). Terug naar El Molino. Wie net zoals ik zijn hart verloren heeft aan het project, alle geld is nog altijd welkom voor de kindjes van El Molino, dus laat gerust weten als je een paar euro's over hebt.
We trekken er nu naartoe en zullen er vandaag ook gratis hout uitdelen.
Veel liefs
Elisa
Tijdje geleden, maar het was druk de laatste week. Vorige week heb ik geleerd hoe ik bakstenen moet leggen in Cesara´s house, maar het is verdomd veel moeilijker dan ik dacht. Ik heb de maestro dan ook bedankt voor de lessen, maar heb het verder aan hem overgelaten. Het belangrijkste is dat het huis zo goed mogelijk gebouwd wordt en er zo snel mogelijk staat, we zijn hier niet voor onszelf, maar vooral voor de mensen in Pisco. Ik was dus verder tevreden met cement, zand en water mengen, de bakstenen nat maken, versleuren en aangeven en er was zelfs tijd om tijdens het werk een praatje te maken met de maestro over carnaval hier in Pisco. De voornaamste bezigheid tijdens de grote festiviteit is elkaar nat spuiten met water en verf, want het is hier heet in februari, de carnavalmaand.
Het werk in Cesara´s house zit er voor mij op, want vanaf vandaag neem ik deel aan een nieuw project in El Molino, waarschijnlijk de armste wijk in Pisco. In El Molino leven 6000 mensen in ongeveer 600 huizen. Een snelle berekening en je komt op tien mensen per huis. Als je het een huis kan noemen, want de ruimtes zijn enorm klein en gebouwd met bamboe, plastiek en hout. In de wijk leven 2000 kinderen, die ofwel naar school gaan in een klein gebouwtje op de Plaza de Armas ofwel in Pisco ofwel helemaal niet. De kindersterfte is er enorm groot door ademhalingsziektes. De mensen leven immers op een vloer van vuil zand en stof en dat tast vooral de luchtwegen van de kinderen aan. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen we vorige week met de truck door de wijk reden en toen ik met een van de kindjes praatte.
Er moet dringend iets gebeuren in die wijk, want op hulp van de regering kunnen ze niet rekenen. De mensen leven er eigenlijk op grond die niet van hen is omdat ze nergens anders heen kunnen. Ze leven op elkaar en zitten angstvallig te wachten op hulp, die ze misschien nooit zullen krijgen van de regering. In maart werd een belofte gemaakt voor betonnen vloeren en hulp, die er nu in oktober nog altijd niet is gekomen.
Het project waar wij zullen aan meewerken is een extra schoolgebouw in hout, wat een modular school heet. We hebben net een vergadering achter de rug en straks gaan we naar de wijk om de afmetingen op te nemen en om te kijken wat we met het stuk grond kunnen doen. Want naast het schoolgebouw is er nog een grote ruimte over, waar we graag een speelplein/park zouden maken waar kinderen kunnen spelen en waar volwassen op het gemak hun kinderen in de gaten kunnen houden. Kinderen spelen hier met alles wat ze vinden, ze spelen met steentjes, ze springen over de funderingen die we graven als we een huis bouwen, en ze houden zich daar uren mee bezig. Ze amuseren zich op een betonnen work-out voor volwassen, wat niet echt kindvriendelijk gebouwd is, maar ze vinden altijd een manier en klimmen overal op als aapjes. Als we een kind thuis zouden voorstellen om buiten te spelen, zouden ze ons tegenwoordig raar aankijken en waarschijnlijk voorkeur geven aan hun playstation, computer of tv.
Kinderen hier verdienen echt een veilige plaats om te spelen, om zich zorgeloos te amuseren. Daarom willen we een speelplein bouwen met schommels, een glijbaan, een wip, ... Veel geld is er niet, het komt allemaal van onszelf, iedereen probeert geld in te zamelen om dit project te kunnen voltooien voor de kinderen van El Molino. Dankzij velen onder jullie kunnen Sophie en ik 250 euro aan het project besteden (de andere 150 euro hebben we aan Angela's house geschonken omdat er anders geen dak op het huis zou kunnen komen. Nog even over Angela's house, gisteren heb ik samen met Sophie de ramen gemaakt en werd ook de finishing touch aan de deur bevestigd, het slot. Ik ben nog nooit zo ontroerd geweest bij het zien van een simpel slot op een deur, heel vreemd maar intens gevoel). Terug naar El Molino. Wie net zoals ik zijn hart verloren heeft aan het project, alle geld is nog altijd welkom voor de kindjes van El Molino, dus laat gerust weten als je een paar euro's over hebt.
We trekken er nu naartoe en zullen er vandaag ook gratis hout uitdelen.
Veel liefs
Elisa
maandag 4 oktober 2010
zand
Lieve lezers
zand in mijn ogen in mijn neus in mijn oren en tussen mijn tenen. Heb nochtans daarnet gedoucht..
Dit weekend zijn we naar Huacachina getrokken met een 40-tal vrijwilligers. Huacachina is een natuurlijke oase in de woestijn op een uurtje van Pisco en is vooral bekend omdat je er kunt sandboarden. Het sandboarden op zich was machtig, hoewel het veel toffer was om kop eerst op je buik naar beneden te "sleeën" en tegen elkaar te racen. Sandboarden is te vergelijken met snowboarden, behalve dat je bijna geen controle hebt en dus niet echt bochtjes kan maken en dat de wax onder je plank snel op is, waardoor je op een bepaald moment gewoon plots stopt en van je plank vliegt. Huacachina is de eerste toeristische bestemming die we gedaan hebben in Peru en vond ik een beetje teleurstellend. Torenhoge prijzen (toegegeven, we zijn niets meer gewend met kip, rijst en een soepje als voorgerecht in Pisco aan 1,5 euro), een massa aan gringos ( na 3 weken in pisco voelen we ons geen toerist en behandelen de peruvianen waar we mee werken ons ook niet zo) en in feite gewoon een zat gedoe in de hostel..In't terugkeren zijn we even binengegaan in een megamoderne mall in Ica. zot contrast met de markt in Pisco..we zagen een gezin met klein meisje en oma aan een roltrap staan. Het was duidelijk dat ze nog nooit zoiets hadden gezien. Ze waren voorzichtig aan het aftasten of ze er wel op zouden gaan, keken nog eens rond of er zeker geen trap in de buurt was. Het meisje sprong er als eerste op en de mama slaakte een gilletje. De papa is er dan achteraan gesprongen (letterlijk springen) om zijn dochter te helpen. De mama en de oma hebben dan maar beslist om op de begane grond te blijven. contrasten contrasten..
Hier in Pisco gaat de bouw van Juanita's huis vlotjes vooruit. De fundamenten zijn gegraven (we hebben er een week over gedaan) en de steunpilaren zijn in elkaar gestoken. morgen beginnen we met beton te gieten. Hopelijk kunnen we volgende week beginnen bakstenen leggen. Het zwaarste werk zit er al op..
Juanita is een vrouwtje van een jaar of 70. Ze heeft 10 kinderen en een 30-tal kleinkinderen en iedereen loopt constant binnen en buiten. De eerste weekwas het moelijk om contact te leggen, maar stilletjes aan komen ze wat losser en gastvrijer. naar het einde van vorige week toe kregen we bananen en appelsienen en water en inca cola en vertelden ze honderd uit over de aardbeving en over hun families. Eén van Juanita's kleindochters was vrijdag hoogzwanger en begon zelfs weeën te krijgen terwijl we aan het werken waren. Het meisje was18, getrouwd en zwanger van haar eerste kindje. Hilariteit en koppeling alom bij de familie toen 1 van onze vrouwelijke vrijwilligers van 30 jaar nog geen kind bleek te hebben. Ik moest er ook maar vlug aan beginnen, vonden ze..en dat was voor ze wisten dat ik 24 ben en nog dachten dat ik 15 was..De kleindochter stond dus op springen en had echt al pijn, maar toch stelden ze het zo lang mogelijk uit om naar het ziekenhuis te gaan. Waarschijnlijk omdat de kraamafdeling een onderbemande tent is waar de vrouwen amper de medische aandacht krijgen die ze nodig hebben. Ondertussen is het kindje geboren. Het is een meisje dat voorlopig geen naam heeft. Veel kans dat het een belgische naam krijgt ( met een spaanse draai aan), want ze wilde haar vrijdag graag noemen naar één van ons.
Frances, de straathond die alle vrijwilligers beschermt wanneer we de straat oversteken en racistisch is tegenover alle te dicht naderende peruvianen, komt net binnen in het internetcafé om te checken of alles goed is. Tijd om te gaan..xx
zand in mijn ogen in mijn neus in mijn oren en tussen mijn tenen. Heb nochtans daarnet gedoucht..
Dit weekend zijn we naar Huacachina getrokken met een 40-tal vrijwilligers. Huacachina is een natuurlijke oase in de woestijn op een uurtje van Pisco en is vooral bekend omdat je er kunt sandboarden. Het sandboarden op zich was machtig, hoewel het veel toffer was om kop eerst op je buik naar beneden te "sleeën" en tegen elkaar te racen. Sandboarden is te vergelijken met snowboarden, behalve dat je bijna geen controle hebt en dus niet echt bochtjes kan maken en dat de wax onder je plank snel op is, waardoor je op een bepaald moment gewoon plots stopt en van je plank vliegt. Huacachina is de eerste toeristische bestemming die we gedaan hebben in Peru en vond ik een beetje teleurstellend. Torenhoge prijzen (toegegeven, we zijn niets meer gewend met kip, rijst en een soepje als voorgerecht in Pisco aan 1,5 euro), een massa aan gringos ( na 3 weken in pisco voelen we ons geen toerist en behandelen de peruvianen waar we mee werken ons ook niet zo) en in feite gewoon een zat gedoe in de hostel..In't terugkeren zijn we even binengegaan in een megamoderne mall in Ica. zot contrast met de markt in Pisco..we zagen een gezin met klein meisje en oma aan een roltrap staan. Het was duidelijk dat ze nog nooit zoiets hadden gezien. Ze waren voorzichtig aan het aftasten of ze er wel op zouden gaan, keken nog eens rond of er zeker geen trap in de buurt was. Het meisje sprong er als eerste op en de mama slaakte een gilletje. De papa is er dan achteraan gesprongen (letterlijk springen) om zijn dochter te helpen. De mama en de oma hebben dan maar beslist om op de begane grond te blijven. contrasten contrasten..
Hier in Pisco gaat de bouw van Juanita's huis vlotjes vooruit. De fundamenten zijn gegraven (we hebben er een week over gedaan) en de steunpilaren zijn in elkaar gestoken. morgen beginnen we met beton te gieten. Hopelijk kunnen we volgende week beginnen bakstenen leggen. Het zwaarste werk zit er al op..
Juanita is een vrouwtje van een jaar of 70. Ze heeft 10 kinderen en een 30-tal kleinkinderen en iedereen loopt constant binnen en buiten. De eerste weekwas het moelijk om contact te leggen, maar stilletjes aan komen ze wat losser en gastvrijer. naar het einde van vorige week toe kregen we bananen en appelsienen en water en inca cola en vertelden ze honderd uit over de aardbeving en over hun families. Eén van Juanita's kleindochters was vrijdag hoogzwanger en begon zelfs weeën te krijgen terwijl we aan het werken waren. Het meisje was18, getrouwd en zwanger van haar eerste kindje. Hilariteit en koppeling alom bij de familie toen 1 van onze vrouwelijke vrijwilligers van 30 jaar nog geen kind bleek te hebben. Ik moest er ook maar vlug aan beginnen, vonden ze..en dat was voor ze wisten dat ik 24 ben en nog dachten dat ik 15 was..De kleindochter stond dus op springen en had echt al pijn, maar toch stelden ze het zo lang mogelijk uit om naar het ziekenhuis te gaan. Waarschijnlijk omdat de kraamafdeling een onderbemande tent is waar de vrouwen amper de medische aandacht krijgen die ze nodig hebben. Ondertussen is het kindje geboren. Het is een meisje dat voorlopig geen naam heeft. Veel kans dat het een belgische naam krijgt ( met een spaanse draai aan), want ze wilde haar vrijdag graag noemen naar één van ons.
Frances, de straathond die alle vrijwilligers beschermt wanneer we de straat oversteken en racistisch is tegenover alle te dicht naderende peruvianen, komt net binnen in het internetcafé om te checken of alles goed is. Tijd om te gaan..xx
dinsdag 28 september 2010
Nieuw project en nieuwe indrukken...
Vandaag was een keiharde dag in de zon. Sophie en ik zitten allebei op een nieuw project, we hebben de French School even gelaten voor wat het was, ze zijn bezig met metalen kooien te maken die ze dan in de grote putten zullen zetten. Het nieuwe project is Cesara's house, een familie die een keukentje heeft en een leef- en slaapruimte, maar allemaal heel krakkemikkig gebouwd met bamboe en zo. We bouwen een extra kamer, we hebben enkel de betonnen vloer die er nog lag. Vandaag moesten we door het beton
geraken omdat er zes putten moeten worden gegraven en ook vier loopgraven tussen de putten. Daar gieten we dan later beton in en metalen kooien om het huis te beschermen tegen een eventuele aardbeving. We moesten vandaag door het beton zien te geraken met drilboor en houweel, en zodra de laag beton eraf was, heb ik heel de dag in die put zitten graven met houweel en schop, en het gaat zo traag vooruit, je klopt erop los, maar alles is steen, soms keien van wel twintig kilo die je moet proberen los te wrikken. De ondergrond is dus allemaal steen, wat het heel lastig maakt om putten te graven... Ik mis de Belgische grond vol wormen, hier is geen leven onder de grond.. Ik wil wel op het project blijven, ik wil de vooruitgang van een huis
wel zien, misschien wel tot het einde, dat zou magnifiek zijn.. Het is alleszins nog een hele week hetzelfde, graven met shop en kappen met houweel, tot je blaren openspringen, misschien zelfs volgende week ook nog een deel. Eens dat gedaan is, zullen we meer vooruitgang zien.
Gisteren zijn we naar een verlaten strand geweest, we zaten met 30 in een busje waar normaal 15 man in kan, en we reden drie kwartier door de woestijn om uiteindelijk een strand te zienmet kliffen en rotsen. We zijn daar ook met een paar mensen gaan wandelen en kwamen plots bij een oude mijnschacht van wel 20 meter diep, heel gevaarlijk en indrukwekkend. Ik heb ook enkele dode zeeleeuwen gezien, blijkbaar schieten de vissers ze dood omdat ze hun visnetten kapotmaken. Ik stond vlak naast zo'n immens kadaver en had het niet eens gezien. Nogal zot..
Later die middag hebben we ook een school dolfijnen gezien, dat was magnifiek. Het dagje uit was welkom en heel erg leuk. Nu kunnen we er weer volledig tegenaan.
Pisco is een vreemde stad met een vreemde mentaliteit, of misschien net niet zo vreemd tegenwoordig.. Vandaag zat ik op weg naar huis te praten met de taxichauffeur en hij vroeg ons waarom we naar Pisco waren gekomen. Ik antwoordde dat we iets nuttigs wilden doen en wilden helpen waar we konden. Hij vond het schitterend en zei toen dat een Peruviaan nooit een andere Peruviaan zal helpen, het is hier elk voor zich zei hij. De mentaliteit van bij ons is hier dus nie zo anders.. Het is een dubbel gevoel, sommige mensen zijn zo vriendelijk, weten waarom we hier zijn en noemen ons engelen. Anderen kijken vreemd en sommige mensen die we helpen, vinden het ongelooflijk vanzelfsprekend wat we doen en tonen niet zoveel dankbaarheid. Niet dat we dat zoveel moeten horen, maar het geeft een raar gevoel, van sommige mensen weet je niet of ze het wel apprecieren en anderen zijn dan weer wel heel dankbaar.
Gisteren zijn we pizza gaan eten en op weg naar de pizzeria babbelde ik met een vrijwilligster die hier vroeger al een tijdje was geweest en nu terug was voor enkele weken. Ze vertelde me dat sommige wegen nu pas hersteld worden net omdat het verkiezingen zijn. Het is nu al meer dan drie jaar geleden dat de aardbeving de stad heeft verwoest en bijna alle wegen liggen er heel slecht bij. Het is zot hoe je je soms moet vasthouden als je in een tuktuk zit en als je eieren meebrengt van de markt om te koken voor iedereen 's avonds of om voor het ontbijt te zorgen, dan is het een hele prestatie als je alle eieren veilig hebt thuisgebracht.. De wegen worden dus gewoon nu pas hersteld omdat de mensen zouden weten 'dat voor hen gezorgd wordt' en zodat die bepaalde kandidaat zou verkozen worden. Vreselijk vind ik dat...
geraken omdat er zes putten moeten worden gegraven en ook vier loopgraven tussen de putten. Daar gieten we dan later beton in en metalen kooien om het huis te beschermen tegen een eventuele aardbeving. We moesten vandaag door het beton zien te geraken met drilboor en houweel, en zodra de laag beton eraf was, heb ik heel de dag in die put zitten graven met houweel en schop, en het gaat zo traag vooruit, je klopt erop los, maar alles is steen, soms keien van wel twintig kilo die je moet proberen los te wrikken. De ondergrond is dus allemaal steen, wat het heel lastig maakt om putten te graven... Ik mis de Belgische grond vol wormen, hier is geen leven onder de grond.. Ik wil wel op het project blijven, ik wil de vooruitgang van een huis
wel zien, misschien wel tot het einde, dat zou magnifiek zijn.. Het is alleszins nog een hele week hetzelfde, graven met shop en kappen met houweel, tot je blaren openspringen, misschien zelfs volgende week ook nog een deel. Eens dat gedaan is, zullen we meer vooruitgang zien.
Gisteren zijn we naar een verlaten strand geweest, we zaten met 30 in een busje waar normaal 15 man in kan, en we reden drie kwartier door de woestijn om uiteindelijk een strand te zienmet kliffen en rotsen. We zijn daar ook met een paar mensen gaan wandelen en kwamen plots bij een oude mijnschacht van wel 20 meter diep, heel gevaarlijk en indrukwekkend. Ik heb ook enkele dode zeeleeuwen gezien, blijkbaar schieten de vissers ze dood omdat ze hun visnetten kapotmaken. Ik stond vlak naast zo'n immens kadaver en had het niet eens gezien. Nogal zot..
Later die middag hebben we ook een school dolfijnen gezien, dat was magnifiek. Het dagje uit was welkom en heel erg leuk. Nu kunnen we er weer volledig tegenaan.
Pisco is een vreemde stad met een vreemde mentaliteit, of misschien net niet zo vreemd tegenwoordig.. Vandaag zat ik op weg naar huis te praten met de taxichauffeur en hij vroeg ons waarom we naar Pisco waren gekomen. Ik antwoordde dat we iets nuttigs wilden doen en wilden helpen waar we konden. Hij vond het schitterend en zei toen dat een Peruviaan nooit een andere Peruviaan zal helpen, het is hier elk voor zich zei hij. De mentaliteit van bij ons is hier dus nie zo anders.. Het is een dubbel gevoel, sommige mensen zijn zo vriendelijk, weten waarom we hier zijn en noemen ons engelen. Anderen kijken vreemd en sommige mensen die we helpen, vinden het ongelooflijk vanzelfsprekend wat we doen en tonen niet zoveel dankbaarheid. Niet dat we dat zoveel moeten horen, maar het geeft een raar gevoel, van sommige mensen weet je niet of ze het wel apprecieren en anderen zijn dan weer wel heel dankbaar.
Gisteren zijn we pizza gaan eten en op weg naar de pizzeria babbelde ik met een vrijwilligster die hier vroeger al een tijdje was geweest en nu terug was voor enkele weken. Ze vertelde me dat sommige wegen nu pas hersteld worden net omdat het verkiezingen zijn. Het is nu al meer dan drie jaar geleden dat de aardbeving de stad heeft verwoest en bijna alle wegen liggen er heel slecht bij. Het is zot hoe je je soms moet vasthouden als je in een tuktuk zit en als je eieren meebrengt van de markt om te koken voor iedereen 's avonds of om voor het ontbijt te zorgen, dan is het een hele prestatie als je alle eieren veilig hebt thuisgebracht.. De wegen worden dus gewoon nu pas hersteld omdat de mensen zouden weten 'dat voor hen gezorgd wordt' en zodat die bepaalde kandidaat zou verkozen worden. Vreselijk vind ik dat...
Om te eindigen met een goeie noot: Soph heeft net heerlijke chocomelk ontdekt, 'lekkerder dan thuis'!!
Dikke zoen
Elisa
Abonneren op:
Reacties (Atom)